Biblioteka Publiczna w Rynie

W kwietniu 2019 r. warsztaty z kodowania w bibliotece odbyły się cztery razy. Podczas pierwszych zajęć, które odbyły się 4 kwietnia i nosiły tytuł "Kolejność ma znaczenie" dzieci programowały ozoboty wydając im konkretne polecenia, czyli rysując komendy, które ozobot potrafi odczytać. Gdy dzieci przyswoiły sobie poszczególne komendy przystąpiły do pracy zespołowej polegającej na narysowaniu toru, który pokona ozobot. Trudność zadania polegała na tym, że każdy rysował oddzielny tor, który na zakończenie bibliotekarka połączyła w całość. Okazało się, iż dzieci idealnie poradziły sobie z zadaniem. Ozobot bez trudu przeszedł całą trasę.

Drugie zajęcia odbyły się 11 kwietnia ph. "Myślę logicznie". Tego dnia dzieci wzięły udział w dwóch aktywnościach rozwijających logiczne myślenie. Pierwsza była gra "Bystre oczko" polegająca na układaniu kolorowych kubeczków na macie do kodowania zgodnie z wyrzuconą na kostce liczbą oczek w taki sposób, aby ułożyć jak najwięcej linii w swoim kolorze. Druga aktywność to wykonanie pracy plastycznej polegającej na narysowaniu ilustracji zgodnie z poleceniami wydawanymi przez bibliotekarkę.

Podczas trzecich zajęć, które odbyły się 18 kwietnia pod hasłem "Wielkanocne kodowanie" uczestnicy rozmawiali z bibliotekarką o tradycjach i zwyczajach wielkanocnych tj.: palmie wielkanocnej, pisankach, święconce, świątecznym śniadaniu, potrawach wielkanocnych, zwyczaju "szukania zajączka" oraz o lanym poniedziałku. Następnie używając maty edukacyjnej i kolorowych kubeczków wspólnie odkodowali rysunek kurczaczka, a następnie przystąpili do wykonania girlandy składającej się z papierowych zajączków.

Czwarte zajęcia odbyły się 25 kwietnia i nosiły tytuł "Mali artyści". Podczas spotkania dzieci zastanawiały się co to znaczy być artystą, co robią artyści, na czym polega ich praca, a także jakie przedmioty kojarzą się z artystycznymi zawodami. Po tym zajęły się kodowaniem ozobotów w taki sposób, żeby poruszały się one zgodnie z przyjętymi warunkami, tak więc należało w taki sposób uzupełnić trasę kodami, żeby robot swoim ruchem odzwierciedlił sposób kreślenia klucza wiolinowego. Mimo początkowych trudności każdemu ozobotowi udało się nakreślić wymagany rysunek.

Kolejne spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki odbyło się 25 kwietnia 2019 r. Tym razem lekturą miesiąca była książka "Mała zagłada" Anny Janko. To tragiczna opowieść o pacyfikacji polskiej wsi, Sochy na Zamojszczyźnie, dokonana przez Niemców 1 czerwca 1943 r. Oparta jest ona na przeżyciach matki autorki, która wówczas miała zaledwie dziewięć lat. To na jej oczach  zabito rodziców, spalono wiele domów, zamordowano wielu mieszkańców i osierocono wiele małych dzieci. Książka zawiera opis tamtych zdarzeń ale też psychologiczną analizę wpływu traumatycznych wydarzeń na dalszą egzystencję człowieka, jego psychikę i stany depresyjne. Uczestnicy spotkania z dużą dozą smutku dyskutowali o książce. Wracali wspomnieniami do rodzinnych opowieści wojennych, a także obejrzanych filmów i przeczytanych książek o tej tematyce. Zastanawiali się też, jaki cel przyświecał autorce w napisaniu książki przesiąkniętej bólem i strachem? Szybko wyciągnęli wnioski. Oto one:

• głęboka refleksja o wojnie jako niszczącym zjawisku, wciąż obecnym w naszym świecie
• hołd złożony ofiarom wojny, w tym pomordowanym mieszkańcom wsi Sochy
• pomnik miłości do matki
• pomnik krzywd, które nie doczekały się zadośćuczynienia

Klubowicze jednomyślnie ocenili książkę na 10 punktów z 10 możliwych.

Ryńska młodzież spotkała się 27 kwietnia 2019 r., aby podyskutować na temat książki Andrew Davidsona pt. "Gargulec". Fabuła utworu opowiada historię bezimiennego mężczyzny, który uległ wypadkowi. Wypadek ten całkowicie odmienił jego życie, odebrał jego sens. Mężczyzna ten występował jako aktor w filmach z kategorią wiekową +18, więc wygląd i ciało stanowiło centrum jego zainteresowania. Wypadek odebrał mu nie tylko urodę (liczne poparzenia), ale także poczucie wartości i narzędzie pracy zarazem (genitalia). Snuje on rozpaczliwe myśli samobójcze, ale wtedy w jego życiu pojawia się chorująca na schizofrenię, rzeźbiarka Marianne. Kobieta postanawia za wszelką cenę wyrwać mężczyznę z okowów depresji. Rozmaicie się jej to udaje. Opiekuje się nim, troszczy i snuje historie, które stanowią sporą część fabuły książki, stając się "historią w historii". Dyskusja na temat fabuły, bohaterów i wydarzeń była zawiła, Klubowicze ze skupieniem odpowiadali na zadane pytania. Szukaliśmy odpowiedzi w oparciu o m.in. takie zagadnienia:

• Czy istnieje szansa żeby opowieść Marianne mogła być prawdą? A może z góry założymy, że mówiła prawdę?
• Czy padające w książce zdanie "schizofrenia to choroba polegająca na widzeniu realniejszej rzeczywistości" może w jakimś stopniu naprowadzać na wniosek, że opowieść Marianne jest prawdą?
• Czy niespodziewana opieka nad mężczyzną mogła wynikać ze zwyczajnego zakochania/fascynacji Marianne, czy rzeczywiście los/przeznaczenie dąży od setek lat do połączenia się ich dusz?
• Dzięki opowieści Marianne poznajemy wielu innych bohaterów: zakonników z klasztoru Egenthal, historie miłosne Vicki i Toma, Graciany i Francesco, Sei – dmuchaczki szkła, czy smoka znad Sekwany. Czym te historie różnią się od tego, co spotkało mężczyznę i Marianne, a co je łączy?
• Wizja mężczyzny na temat piekła i zestawienie jego wizji z Piekłem Dantego.

Pytań i tez na jakich oparliśmy tym razem dyskusję było więcej, ale ich wnioski opierały się na identycznych założeniach. Klubowicze przyznali wprost, że autor książki inspirował się nie tylko Boską Komedią Dantego, ale także Dantem samym w sobie. Została opowiedziana historia miłości Dantego do Beatrycze, a także nieszczęśliwości tego uczucia. Uczestnicy spotkania mieli wątpliwości czy opowieści Marianne są prawdą, czy jedynie wymysłem chorego umysłu. Ku tej drugiej tezie przemawiały mocne argumenty. Chłopcy wprost wytknęli tym opowieściom szablonowość, te same wydarzenia łączyły bohaterów z opowieści Marianne, te same wnioski z tego wynikały, a i ich zakończenie było identyczne. Różniły ich jedynie okoliczności i czas ich trwania. Zastanawialiśmy się czy ona sama nie wymyśliła sobie tego wszystkiego tylko po to, by "udowodnić" mężczyźnie, że są sobie przeznaczeni już od dawien dawna i że los dąży do tego aby się połączyli. Mężczyzna nie wierzy jej, a przynajmniej nie od razu. Chłopcy dyskutowali więc, czy on nie mógł pod koniec książki odczuwać do niej wdzięczności za uczucie jakim go obdarzyła. Uznali, że on jej nie kochał i nie wierzył w jej uczucie, ponieważ nie mógł pojąć jak mogła go kochać pomimo jego szpetoty i braku przyrodzenia. Zakończenie książki, historie jakie on sam zaczął snuć pod wpływem leków przeciwbólowych, to zdaniem klubowiczów dowód raczej na to, że ich duszom pisane było spotkanie się, po wielokroć, ale niekonieczne połączenie.  Jak powiedział jeden z uczestników "Los nie wymyślił dla nich happy endu, Marianne próbowała go sobie sama wymyślić, a los ją za to zabił". W spotkaniu uczestniczyła Klubowiczka DKK dla dorosłych, ponieważ była ciekawa w jaki sposób młodzież zrozumiała tę książkę, ale także w jaki sposób omówi ją Klub Młodzieżowy.